زما تاج بستاند و چین برد

شمن بشکند سر سوی کین برد

شه از بس خوش دلی رو در زمین برد

سر اندر پای یار نازنین برد

آهوی چشم تو دل شیران دین برد

آهو که دید کو دل شیران چنین برد

گردد ز تاب مهر تو رخشنده اختری

هر پاره دل که آه به چرخ برین برد

واعظ که وصف خلد همی کرد و شرم داشت

[...]

تا تاب عطش لاله سیراب تو پژمرد

شمع رخ رنگین تو از صرصر کین برد

بر شیشه بی‌تابی من سنگ جفا خورد

زین بانک جرس راه به جایی نتوان برد