دگر باره گفتش همی جنگجوی

که ما را به گیتی تو چیزی بگوی

نه چندی چنین گفت کای نامدار

بپرهیز زین بدکنش روزگار

که او چون عروس است و داماد تو

از آن کهنه دلبر نه استاد تو

بسی بینی او را همه نور و زیب

زبانش زمکر است و چشم از فریب

دو چشمش ز نیرنگ و ابرو ز فن

زخوبی چو سرو است و زافسون دهن

به بالا ز شیوست تن و موی و ریو

درو بافته راه واژونه دیو

رخ ماه تابان هویدا شود

به تن مست و زیبا و شیدا شود

به تن نور چهره همه نوروش

همه سلسله زلف ز ناروش

به دین نیاکان شکست آورد

هرآن کو بپیچدش بست آورد

صلیب و چلیپا بسوزاند او

زبتخانه ها بت براندازد او

زما تاج بستاند و چین برد

شمن بشکند سر سوی کین برد

دگر تیغ کین برکشد صدهزار

گریز است ما را سرانجام کار

هم آخر به زنهار باید ز جنگ

پیاده هویدا شود نام و ننگ

چو جویی چه گویی چه خواهیم کرد

به خواهشگری یا به ننگ و نبرد