اوست چون کارساز و مولی ما

او نه بس دین ما و دنیی ما

که بسی لاف زد به دعوی ما

پس ندانست قدر معنی ما

عطا دادی تو در آخر کریما

برحمت عفو کردستی رحیما

نسیم الصبا اهدی الی نسیما

من بلده فیها الحبیب مقیما

اِذا رَأیْتَ اَثِیماً کُنْ سٰاتِراً وَ حَلیماً

یا مَنْ تُقَبِّحُ اَمْرِی لِمْ لا تَمَرُّ کَرِیماً

به تاریکی چاه آن خضر سیما

فرو آویخت دلو آب پیما

با شکوه همزبان نشود گفتگوی ما

پیچیده همچو گریه نفس در گلوی ما

ما آبروی خویش به عالم نمی دهیم

بیهوده گریه ریخت به خاک آبروی ما

ای دل غمین مباش که در وادی طلب

[...]

نقش بند طلسم اسما ما

نقد گنجینه مسمی ما

باده نوشان بزم وحدت را

از می لعل باده پیما ما

گاه مجنون صفت بیابان گرد

[...]

زآنکه می بودند دور از رأی ما

از پی تکذیب آیت های ما