شبانروزی خموشی پیشهٔ او

ورای هر دو کون اندیشهٔ او

هرکس که هوای نفس شد پیشه او

صد خار بلا روید از اندیشه او

مگذار که این خار بلا پهن شود

برکن ز زمین دل رگ و ریشه او

تهی ز ایشان نبد اندیشه او

پر از ایشان ز رگ تا ریشه او

رهد تا خاطر از اندیشه او

زین باید بریدن ریشه او

برخوری زان لب میگون که ز اندیشه او

مست شد عالم و مهرست همان شیشه او

بیستون خانه زنبور شود از فرهاد

کند اگر از دل شیرین نشود تیشه او

از فلک چشم مدارید درستی زنهار

[...]

کزان گردد عیان اندیشه او

که بر شیداست دانی پیشه او