لب طوطی و چشم گاومیشم

بسی بوسید و تازه کرده ریشم

ببردند آفتابم را ز پیشم

ز هجرش پر نمک کردند ریشم

بسست این بندهای عشق خویشم

دری بسته چه باید نیز پیشم

گر با فلکم کنی برابر بیشم

عالم همه یک ذره نیرزد پیشم

هرگز نمرم ز مرگ از آن نندیشم

کز گوهر خود ملایکت را خویشم

گفتم ای مرهم دل ریشم

سخنت نوش جان پر نیشم

حق بگویم من از که اندیشم

آنچه باشد یقین شده پیشم

گفت زالی ضعیف و درویشم

کس نیازارد از کم و بیشم

پنج ترک آمد از قضا پیشم

خواند از ایشان یکی برِ خویشم

در ثنایش هرآنچه اندیشم

سیرتش گویدم که من بیشم

در کوی خرابات یکی درویشم

ز آن خم زکات بیاور پیشم

صوفی بچه‌ام ولی نه کافرکیشم

مولای کسی نیم غلام خویشم

در کوی خرابات یکی درویشم

ز آن خم زکوة می بیاور پیشم

صوفی بچه ام ولی نه کافرکیشم

مولای کسی نیم، غلام خویشم

گه با کف پرسیمم و گه درویشم

گه با دل پر نشاط و گه دل ریشم‌

گه باز پس خلق و گهی در پیشم

من بوقلمون روزگار خویشم‌

منم که یک رگ جانم هزار بازوی خون راند

از آنکه دست حوادث زده است بر دل ریشم

رگ گشادهٔ جانم به دست مهر که بندد

که از خواص به دوران نه دوست ماند و نه خویشم

نه هیچ کام برآید ز میر و میرهٔ شهرم

[...]

شناسا کن به حکمت‌های خویشم

برافکن برقع غفلت ز پیشم

به ستاری که ستر اوست پیشم

که تا من زنده‌ام بر مُهر خویشم

اگر خود گوسپندی رند و ریشم

نه بر پشم کسان بر پشم خویشم

بلی شاه سعید از خاص خویشم

پذیرفت آنچه فرمودی ز پیشم

یا شربت لطف دار پیشم

یا قهر مکن به قهر خویشم

خاکی ده از آستان خویشم

وابی که دغل برد ز پیشم

بنوشته به خط خوب خویشم

ده پانزده سطر نغز بیشم