برو زد بانگ و گفتا چه رسیدت

که هوش و گونه از تن برپریدت

بد از نیک آن گَهی آید پدیدت

که قفل از کار بگشاید کلیدت

که چون من هیچ مهمانی رسیدت؟

بدین رغبت کسی در بر کشیدت؟

بسی کردت طلب اما ندیدت

فتاد اندر پی گفت و شنیدت

چو حق می‌کرد در اوّل پدیدت

نپرسید از تو چون می‌آفریدت

چو می‌گیرد عسس روز سپیدت

شب تاریک چون باشد امیدت‌؟

ز پرّ پشّه گرصد یک رسیدت

چو نمرود این چه کبر آمد پدیدت

تمامت انبیا حیران دیدت

فرستادست بی گفت و شنیدت

ترا چون نفس سگ کردست صیدت

از آن بستست اندر بند قیدت

کنون اندر مکان دید دیدت

نه با من با همه گفت و شنیدت

بده جامی بگو با بایزیدت

چودید اینجایگه این دید دیدت

الا ای دل نمیدانم ز دیدت

ولی ماندم دراین گفت و شنیدت

که مائیم اندر اینجا دید دیدت

بهر مجلس یقین گفت و شنیدت

بنور تو شده جان عین دیدت

فتاده در پی گفت وشنیدت

کسی کو یافت سرّ دید دیدت

حقیقت هم سر و پا او بریدت

ولی بر قدریابی تو ز دیدت

که مر نورست مر گفت و شنیدت

کسی دیدست جانان دید دیدت

که خود را پیش پا او سر بریدت

حقیقت چون همه جانانست دیدت

همه بین جمله گفتارو شنیدت

منم واقف شده از دید دیدت

بسی گفتیم از گفت و شنیدت

چون آکهیی نبینم از توحیدت

سودی نکند بکثرت و تفریدت

هر چیز که آن بنزد ما ایمانست

کفرست بنزدیک تو از تقلیدت