باز مردی که وی طبیب بُوَد

در سخن حاذق و ادیب بُوَد

پیش ازین هرچند جان پر عیب بود

در رحم بود و ز خلقان غیب بود

گر همه سو ز یک غریب بود

کی‌ات از خوش‌دلی نصیب بود؟»

سراسر سخنهاش بی عیب بود

مگو هاتف، او هاتف غیب بود!

عمری دوای در دل خویش جستمی

غافل از اینکه درد مرا خود طبیب بود

آسوده ایم ما زمکافات روزگار

کز هر چه خواست خاطر ما بی نصیب بود

رخش مظهر حسن لاریب بود

سراپاش عاری ز هر عیب بود