ورا گفت از مام خاتونیم

ز سوی پدر بر فریدونیم

ما که جزیی ز سبع گردون‌یم

با تو بیرون هفت بیرونیم

چو ایشان ما هم اندر خاک و خونیم

گهی در عقل و گاهی درجنونیم

گردان به هوای یار چون گردونیم

ایزد داند در این هوا ما چونیم

ما خیره که عاقلان چرا هشیارند

وانان حیران که ما چرا مجنونیم

گرچه ما و تو هر دو موزونیم

لیک بنگر که هر یکی چونیم

کسی نشدخبر از حال ما که ما چونیم

خبرشدند همین قدر را که دلخونیم

ز شور شکر شیرین لبی چوفرهادیم

ز عشق طلعت لیلی رخی چومجنونیم

اگر چه زرد رخانیم از غم دلدار

[...]