بیا تا این حدیث از کس نپوشیم

بدین تمثال نوشین باده نوشیم

بدین مژده بیا تا باده نوشیم

زمین را کیمیای لعل پوشیم

خوش آن باشد که امشب باده نوشیم

امان باشد؟ که فردا باز کوشیم

افلاس‌خرانِ جان‌فروشیم

خز پاره‌کن و پلاس پوشیم

ناخورده شراب می‌خروشیم

بنگر چه کنیم؟ اگر بنوشیم

از بی‌خبری خبر نداریم

پس بیهده ما چه می‌خروشیم؟

تا چند پزیم دیگ سودا؟

[...]

ناخورده شراب می‌خروشیم

خود تا چه کنیم؟ اگر بنوشیم

آنگاه شنو خروش مستان

این لحظه هنوز ما خموشیم

کو تابش می که پخته گردیم؟

[...]

ما بادهٔ ز خون دل خود می‌نوشیم

در خم تن خویش چو می می‌جوشیم

جان را بدهیم و نیم از آن باده خوریم

سر را بدهیم و جرعه‌ای نفروشیم

هر دم که ز باده تو نوشیم

بس روشن جان و تیزگوشیم

ما که دیوانگانِ مدهوشیم

عشق از مردمان نمی‌پوشیم

گرچه با عشق برنمی‌آییم

هم به نوعی که هست می‌کوشیم

در مقامات عشق می‌بازیم

[...]

چو گل ز خوشی به خنده کوشیم

هر چند لباس ژنده پوشیم

لاجرم جام خویش مینوشیم

جامه بر جام خویش میپوشیم

دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم

سخن اهل دل است این و به جان بنیوشیم

نیست در کس کرم و وقت طرب می‌گذرد

چاره آن است که سجاده به مِی بفروشیم

خوش هوایی‌ست فرح‌بخش خدایا بفرست

[...]

ما حلقه به گوش می فروشیم

ما مست و خراب و باده نوشیم

ز اسرار الست در سماعیم

وز جام بلاش در خروشیم

هر دم به هوای آتش دل

[...]

در دور فنا چو می بجوشیم

نوبت چو به ما رسد بنوشیم

ماییم که چون باده گل رنگ بجوشیم

گه باده بنوشیم و گهی باده فروشیم

در صحبت عقل این دل بیچاره ملولست

بنشین نفسی، تا قدحی باده بنوشیم

چون خرقه ما آلت عقل آمد و تزویر

[...]

رند و قلاش و مست و مدهوشیم

مذهب عشق را نمی‌پوشیم

زرق و طامات درنمی‌گیرد

دلق و سالوس تا یکی پوشیم

لعل ساقی و بادهٔ صافی

[...]

ما به یادت نشسته خاموشیم

کرده از خویشتن فراموشیم

بر سر بستر غمت شبها

محنت و درد را هم آغوشیم

در قدح دیده ایم عکس لبت

[...]

بلکه ما در کف او دستخوشیم

بسته رشته او مهره وشیم

ز ناکوشیدن خود در خروشیم

بده توفیق کوشش تا بکوشیم

گهی از گوسفندان شیر دوشیم

گهی شیرین و خندان شیر نوشیم