با ستم سور مملکت شوریست

بی‌الف نقش داوری دوریست

امشب شب هجران و وداع و دوری‌ست

فردا دل را بدین سبب رنجوری‌ست

ای دل تو همی سوز تو را فرمان‌ست

وای دیده تو خون‌گری تو را دستوری‌ست

ترا گر کوزهٔ وگر تنوریست

یقین می‌دان که آن از خاک گوریست

نقص عقلست آن که بد رنجوریست

موجب لعنت سزای دوریست

گر دلت حاضر و تنت نوریست

هر چه خواهی بخواه، دستوریست

پی تقلید رفتن از کوریست

در هر کس زدن ز بیزوریست

میوه گر نغز و پخته و نوریست

گر بیفتد ز شاخ دستوریست

در رهت قطع مسافت دوریست

وصل جستن به سفر مهجوریست

حقیقت را به هر دوری ظهوریست

ز اسمی بر جهان افتاده نوریست

رخ این زرد از اندوه دوریست

که دوری بعد نزدکی ضروریست

برون از پرده نامحدود نوریست

کزان هر لمعه خورشید سروریست

هر تن که ز جان به داغ دوریست

تنهایی او نه از صبوریست

از جام کرم قسمت هر کس دوریست

وین درخور مشرب ار نباشد جوریست

موسی صفت از معرف حق همه را

طوریست ولیک طور هر کس طوریست

آسوده در لطف حق از هر سوریست

آنجا نبری گمان که بر کس زوریست

بر درگه بی نیازی حی غنی

موریست سلیمان و سلیمان موریست

که لیلی گرچه در چشم تو حوریست

به هر جزوی ز حسن او قصوریست

خوشا دلی که ز تاراج عشق گشت خراب

خرابی دل عشاق عین معموریست

فریب شیخ مخور باده نوش و رسوا باش

که مطلبش همه از صوم و سبحه مشهوریست

قربِ بسیار مایهٔ دوریست

وصلِ بی حد دلیل مهجوریست

بنزد آنکش از توحید نوریست

خود اسماء را بهر عالم ظهوریست

هر آن موری که زیر پای زوریست

سلیمانیست، کاندر شکل موریست