بدرگه فرست آنچ اندر خورست

تو را کردگار جهان یاورست

ز خان و مان و شهر خویش دورست

هم از رامش هم از مردم نفورست

نه دور از من خود آن بت روی حورست

که صبر و خواب و هوشم نیز دورست

سخت معروف و نیک منظورست

راست گویی که پاره نورست

در شهر هر آنکسی که او مشهورست

دانم که ز درد پای تو رنجورست

هستی به معانی تو جهانی دیگر

پایی که جهانی نکشد معذورست

پای کز طارم هدی دورست

نیست پای آن دماغ مخمورست

ور ز ذات تو بود تو دورست

بتکده از تو بیت معمورست

که بر این در اگرچه پر شورست

زال زر همچو زال بی زورست

هرچه ما را مباح، محظورست

برکسی کو ازین و آن دورست

این صفات از کلام حق دورست

ضمن قرآن چو درّ منثورست

آنکه را از غذای او نورست

از غذای زمانه مهجورست

در عبارت کتاب مسطورست

رقّ منشور و بیت معمورست

عقل چشم و پیمبری نورست

آن ازین این از آن نه بس دورست

علم کان زیر دست مزدورست

آن نه علم است کان همه زورست

زان همه کارهات بی‌نورست

کز تو تا نور راه بس دورست

روی بسیارخوار بی‌نورست

کر گلوبنده خواجگی دورست

نه تو مردی و مرگ بی‌زورست

شیر او شیر و گور او گورست

دل بی برگ را نوا نورست

بی نیاز از خدای و دین دورست

تن بی‌سر غذای زنبورست

سر بی‌تن سزای تنّورست

کلک او کز ره جفا دورست

همچو انگشت حور پر نورست