خم و خنبه پر ز انده، دل تهی

زعفران و نرگس و بید و بهی

آن که نشک آفرید و سرو سهی

وان که بید آفرید و نار و بهی

همی تافت زو فرّ شاهنشهی

چو ماه دو هفته ز سرو سهی

چو بنشست بر جایگاه مهی

چنین گفت بر تخت شاهنشهی

چو پیش آمدش روزگار بهی

از او مردری ماند تخت مهی

کمر بست با فرّ شاهنشهی

جهان گشت سرتاسر او را رهی

ز رنج و ز بدشان نبد آگهی

میان بسته دیوان به سان رهی

ببالید برسان سرو سهی

همی تافت زو فر شاهنشهی

که گردون نگردد به جز بر بهی

به ما بازگردد کلاه مهی

چو کشور ز ضحاک بودی تهی

یکی مایه‌ور بد به سان رهی

خجسته نشست تو با فرهی

که هستی سزاوار شاهنشهی

چو بی‌بهره باشی ز گاه مهی

مرا کارسازندگی چون دهی

به رسم کیان تاج و تخت مهی

بیاراست با کاخ شاهنشهی

ز ضحاک شد تخت شاهی تهی

سرآمد برو روزگار مهی

چه پیغام داری چه فرمان دهی

فرستاده‌ای گر گرامی رهی

اگر گویم آری و دل زان تهی

دروغم نه اندر خورد با مهی

که از گوهر بد نیاید مهی

مرا دل همی داد این آگهی

ز پند من ار مغزتان شد تهی

همی از خردتان نبود آگهی

که چون آز گردد ز دلها تهی

چه آن خاک و آن تاج شاهنشهی

که هست این سزاوار شاهنشهی

جز این را نزیبد کلاه مهی