از اوّل همچو مردان مرد ره شو

پس آنگه جان فشان در پیش شه شو

مُوحّد باش و چون مردان ره شو

برافکن دید خود دیدار شه شو

جهان را ترک گیر و پادشه شو

بنزد واصلان چون خاک ره شو

گر عاقل و عالمی به عشق ابله شو

ور ماه فلک توی چو خاک ره شو

با نیک و بد و پیر و جوان همره شو

فرزین و پیاده باش آنگه شه شو

دلا عزم سفر دارم از آن در گفتم آگه شو

اگر با من رفیقی می‌روم آمادهٔ ره شو

سبک باش ای صباح روز عشرت بس گران خیزی

تو هم از حد درازی ای شب اندوه کوته شو

هنوز از شب همان پاس نخست است ای فلک مارا

[...]

نگویم رو مرید خانقه شو

ولی رو پیش پائی خاک ره شو