مرا گویی که ترک خویشتن کن

اگر خواهی و گرنه کار من کن

زمانی نقش‌بندی سخن کن

چو نو داری سخن ترک کهن کن

برو ای یار دینم را وطن کن

پس آنکه با کتبهایم سخن کن

تو تدبیر دوای خویشتن کن

برون شو،یا ز خون خود را کفن کن

ز بی رویی گذر رویی به من کن

ز روی مهر با من یک سخن کن

از خلعت عصمتم کفن کن

رنگش ز سرشک لعل من کن

در غنچه چو گل تا بکیی گوش بمن کن

از پرده برون آی و تماشای چمن کن

بگشود دهن با تو سحر غنچه بدعوی

بلبل بصبا گفت که خاکش بدهن کن

مردم ز هوس شب چو سگت پیرهن خود

[...]

مرو ای همنشین بیرون نگه در آتش من کن

چراغ گلخن از داغ دل دیوانه روشن کن

برون آ سرو من امشب چراغ حسن بر کرده

فضای کوی خود بر عاشقان وادی ایمن کن

دلی دارم مثال آینه ای طوطی قدسی

[...]

مرا با خار غم بگذار و گشت باغ و گلشن کن

پی آرایش بزم حریفان گل به دامن کن

تو شمع مجلس افروزی ، من سرگشته پروانه

مرا آتش به جان زن دیگران را خانه روشن کن

مکن نادیده وز من تند چون بیگانگان مگذر

[...]

ز دستت آنچه می آید به من کن

و لیکن فکر جان خویشتن کن

بیا ای سیدا ختم سخن کن

سخن با عندلیبان چمن کن

برون آی از نقاب و مشهدم را رشک ایمن کن!‏

چراغی بر مزار کشتگان خویش روشن کن!‏

گل شب زنده داری از ریاض زندگانی چین

‏ متاع فیض بر بالای هم چون ماه، خرمن کن!‏

ز کتمان غمش تنگ آمدم، بی طاقتی رحمی

[...]

بیا ای بت دمی در کعبه از بتخانه مسکن کن

بگردان کعبه را بتخانه زاهد را برهمن کن

مکن محرومم از فیض نگاه گاه گاه خود

به چشم مرحمت گاهی نگاهی جانب من کن

کشد تا سرو و گل شرمندگی زان عارض و قامت

[...]

ز خاک کویش ای دل گاه‌گاهی دیده روشن کن

وگر ز آن هم نه‌ای خرسند یاد از حسرت من کن

پی آسایش ای مرغ چمن در دام مسکن کن

شوی هر گه که دل تنگ از اسیر یاد گلشن کن

به آن حالم که در دل داشت شوق دیدنش عمری

[...]

جلایر! بر دعا ختم سخن کن

ثنای شاه در هر انجمن کن

دلا به راه سحرگاه شمع روشن کن

درآ بخانه تار و بخویش شیون کن

بیاد آر که جز معصیت نکردی هیچ

شماره گنه خویشتن معین کن

هزار توبه شکستی بآرزو دادی

[...]

از این ره می روی رویت به من کن

جوانی کشته ای فکر کفن کن

تو فایز کشته ای با تیر مژگان

بنه لب بر لب و جانم به تن کن

بیا ای دل دمی بنشین و گوش هوش با من کن

ز دریای نصیحت گوهر غلطان به دامن کن

در این دشت مخوف هولناک پر خطر اول

ز خوف رهزنان دهر جان خویش ایمن کن

بیفشان در زمین سینه تخم معرفت آنگه

[...]

ز خوف مرگ دل شیخ و شاب ایمن کن

به روی شاه نجف چشم جمله روشن کن

بخوبی از لب شیرین سخن کن

نوائی هم ز شور کوهکن کن