از آن ماهش امید فرزند بود

که خورشید‌چهر و برومند بود

و دیگر بدانگه که در بند بود

بر او نه خویش و نه پیوند بود

برانوش نام و خردمند بود

زبان و روانش پر از بند بود

چه گویم تراکانک فرزند بود

به اندیشهٔ من خردمند بود

که پیروز را پاک فرزند بود

خردمند شاخی برومند بود

بدانگه کجا شاه در بند بود

به یزدان مرا سخت سوگند بود

هم آنکس که استاد طلخند بود

به فرزانگی هم خردمند بود

قلون را به توران دو فرزند بود

ز هر گونه‌ای خویش و پیوند بود

گرامی ده و پنج فرزند بود

به ایوان شاه آنک دربند بود

نشستش به شهر سمرقند بود

بران مرز چندیش پیوند بود

سپهدار ترکان به بیکند بود

بسی گرد او خویش و پیوند بود

سیاوش مرا خود چو فرزند بود

که با فر و با برز و اورند بود

تا کی ز فراق بر دلم بند بود

اندوه فراق بر دلم چند بود

آن دل که بدلبر آرزومند بود

در فرقت او چگونه خرسند بود

منور یکایک خداوند بود

که بی یارو بی مثل و مانند بود

چون بند تو بنده را همی پند بود

دربند تو بنده تو خرسند بود

لیکن پایش چه در خور بند بود

ور نیز بود غایت آن چند بود

قراطوس غمخواره در بند بود

به بند اندرون نیز خرسند بود

چون دو زلفین تو کمند بود

شاید ار دل اسیر بند بود

گوییم صبر کن ز بهر خدا

آخر این صبر نیز چند بود

خواجه انصاف می بباید داد

[...]

آخر این آمدنم نزد تو تا چند بود

تا کی این شعبده و وعده و این بند بود

تا تو پنداری کاین خادم تو ... خصیست

که به آمد شد بی‌فایده خرسند بود

علم با کار سودمند بُوَد

علم بی‌کار پای‌بند بود

بی‌غرض پند همچو قند بُوَد

با غرض پند پای بند بُوَد