هست بر خواجه پیچیده رفتن

راست چون بر درخت پیچد سن

این عجبتر که: می نداند او

شعر از شعر و خنب را از خن

گر همه نعمت یک روز به ما بخشد

ننهد منت بر ما و پذیرد هن

میلاو منی، ای فغ و استاد توام من

پیش آی و سه بوسه ده و میلاویه بستان

از پی الفغده و روزی به جهد

جانورسوی سپنج خویش جویان و روان

خود غم دندان به که توانم گفتن؟

زرین گشتم برون سیمین دندان

ازان کوز ابری باز کردار

کلفتش بسدین و تنش زرین

کشتیی بر آب و کشتیبانش باد

رفتن اندر وادیی یکسان نهاد

نه خله باید، نه باد انگیختن

نه ز کشتی بیم و نه ز آویختن

آن که را دانم که: اویم دشمنست

وز روان پاک بدخواه منست

هم به هر گه دوستی جویمش من

هم سخن به آهستگی گویمش من

کرد باید مر مرا و او را رون

شیر تا تیمار دارد خویشتن

پس شتابان آمد اینک پیرزن

روی یکسو، کاغه کرده خویشتن

اگر باشگونه بود پیرهن

بود حاجت برکشیدن زتن

لقمه‌ای از زهر زده در دهن

مرگ فشردش همه در زیر غن

نگه کن آب و یخ در آبگینه

فروزان هر سه همچون شمع روشن

گدازیده یکی دو تا فسرده

بیک لون این سه گوهر بین ملون

چو دیدار یابی به شاخ سخن

بدانی که دانش نیاید به بن

توانم مگر پایه‌ای ساختن

بر شاخ آن سرو سایه فکن

چو بشنید از ایشان سپهبد سخن

یکی نامور نامه افکند بن

بدانستم آمد زمان سخن

کنون نو شود روزگار کهن

که راز تو با کس نگویم ز بن

ز تو بشنوم هر چه گویی سخن

بدو گفت گر بگذری زین سخن

بتابی ز سوگند و پیمان من

چو ابلیس پیوسته دید آن سخن

یکی بند بد را نو افگند بن