آتش به دو دست خویش بر خرمن خویش

چون خود زده‌ام چه نالم از دشمن خویش

کس دشمن من نیست منم دشمن خویش

ای وای من و دست من و دامن خویش

چرا ای دل شده‌ستی دشمن خویش

به دست خویش سوزی خرمن خویش

آتش چه زنی به خرمن خویش

کس چون تو مباد دشمن خویش

تا نسوزی گهی از دشمن خویش

مشو آتش فکن خرمن خویش

چون شمع خودم آتش پیراهن خویش

برقم اما فتاده در خرمن خویش

خود را دایم بر آب و آتش زده ام

پروانه کجاست همچو من دشمن خویش

کسی کابست بهر دشمن خویش

شود آتش برای خرمن خویش

دارم به دو دست خویش دایم تن خویش

آویخته‌ام چو خار در دامن خویش

معذورم اگر ز خویش غافل نشوم

کس چون کند اعتماد بر دشمن خویش؟