تا کی ای رشک پری عالمی از غم بکشی

در غم آن منِ دل‌خسته به ماتم بکشی

مردم از دست تو تا چند ترا جور بود

نه که خوبی به تو دادند که آدم بکشی

گر به عیسی‌نفسی جان بدهد باز لبت

[...]

از آن لب جان فروز دم دم بکشی

وز آن خط مهرسوز کم کم بکشی

این است اگر دهان و خطی که تراست

ترسم که به هیچ و پوچ عالم بکشی