چون چشمِ تو تیرِ غمزه محکم انداخت

هر لحظه هزار صید بر هم انداخت

چون زلف تو سر بستگی آغاز نهاد

سرگشتگیی در همه عالم انداخت

جمالت پرتوی در عالم انداخت

خروشی در نهاد آدم انداخت

جمالت پرتوی در عالم انداخت

خروشی در نهاد آدم انداخت

چو دیوان الهی با هم انداخت

ز قدمت شمهٔ درعالم انداخت

کمند اینگونه نفست محکم انداخت

ز بهر غسل بردت دریم انداخت

بخت بدم از ساحت کرمان به بم انداخت

از گلشن عیشم سوی زندان غم انداخت

با ...... کرد مرا دست و گریبان

بنگر که خر و توبره، چه نیکو به هم انداخت

نامد چو وجو دش عدمی صرف به عالم

[...]