گفت جفتش الفراق ای خوش‌خصال

گفت نه نه الوصالست الوصال

من همی دانستمت پیش از وصال

که نکورویی ولیکن بدخصال

نکوهیده تر زین مدان از خصال

مکن با خداوند عُجب اتّصال

مبارک زمانس است دور وصال

به شرطی که افزون بود اتصال

یک نشانده اند مردم از آن دل کشد بدل

مردن در انفصال بود جان در اتصال

شهوت کمال راحت از آنرو بود که نفس

با اتصال خویش رسد بعد از انفصال

چون محبت نیست در عالم خصال

شد محبت رهبر بز م وصال

خواب باشد روح عارف را وصال

با خیال دوست گیرد اتصال

آن دمی‌ کآنجا بود راه وصال

دارد آنجا حُسن‌ با عشق‌ اتصال

تو بمان با یوسفت ای خوش خصال

من گذشتم از فراق و از وصال

بدهدش ره در شبستان وصال

بخشد او را هر صفات و هر خصال

تا بدانند آن امام خوش خصال

پاچسان هشت اندر آن دارالوصال