ما به اوّل ستم زلف تو را خوش کردیم

بعد از آن بر سر کوی تو فروکش کردیم

به امیدی که خیالت قدم آرد روزی

خانهٔ دیده به خونابه منقّش کردیم

گرم رو شمع از آن شد که به مردی پاداشت

[...]

تا مشعل دید عیب خامش کردیم

فکر بد و نیک را فرامش کردیم

ز آرایش دهر خوش نیامد چیزی

الا ز میانه خلق را خوش کردیم