چون تیغ به دست آری، مردم نتوان کشت

نزدیک خداوند بدی نیست فرامشت

این تیغ نه از بهر ستمکاران کردند

انگور نه از بهر نبیذ است به چرخشت

عیسی به رهی دید یکی کشته فتاده

[...]

با کُروز و خرمی، آهو به دشت

می خرامد چون کسی کو مست گشت

تا سمو سر برآورید از دشت

گشت زنگار گون همه لب کشت

هر یکی کاردی ز خوان برداشت

تا پزند از سمو طعامک چاشت

زرع و ذرع از بهار شد چو بهشت

زرع کشتست و ذرع گوشهٔ کشت

نیم روزان بر سر ما برگذشت

چون به خاور شد ز ما نادید گشت

برخیز و برافروز هلا قبلهٔ زردشت

بنشین و برافکن شکم قاقم بر پشت

بس کس که ز زردشت بگردیده، دگر بار

ناچار کند روی سوی قبلهٔ زردشت

من سرد نیابم که مرا ز آتش هجران

[...]

چو بگذشت از آن بر فریدون دو هشت

ز البرز کوه اندر آمد به دشت

یکی محضر اکنون بباید نوشت

که جز تخم نیکی سپهبد نکشت

بیاراست گیتی بسان بهشت

به جای گیا سرو گلبن بکشت

سه خورشید رخ را چو باغ بهشت

که موبد چو ایشان صنوبر نکشت

چو بشنید موبد پیام درشت

زمین را ببوسید و بنمود پشت

چو بستر ز خاکست و بالین ز خشت

درختی چرا باید امروز کشت

بهاری ست خرم در اردیبهشت

همه خاک عنبر همه زر خشت

چو لشکر منوچهر بر ساده دشت

برون برد آنجا ببد روز هشت

بدان گه که روشن جهان تیره گشت

طلایه پراگنده بر گرد دشت

چو خورشید تابان ز بالا بگشت

چه آن دژ نمود و چه آن پهن دشت

چنان شد ز بس کشته و خسته دشت

که پوینده را راه دشوار گشت

تنش نقرهٔ سیم و رخ چون بهشت

بر او بر نبینی یک اندام زشت

چو آن کودک خرد پر مایه گشت

بر آن کوه بر روزگاری گذشت

و زان پس منوچهر عهدی نوشت

سراسر ستایش به سان بهشت