خواستم از لعل او دو بوسه و گفتم

تربیتی کن به آب لطف خسی را

گفت یکی بس بود و گر دو ستانی

فتنه شود آزموده ایم بسی را

عمر دوباره ست بوسه ی من و هرگز

[...]

نگه کن تا کجا یابی کسی را

که رسوا کرد همچون من بسی را

که او ره باز می‌ندهد کسی را

چو تو بود آرزوی وی بسی را

زهر نوع آزمودم من بسی را

که گلخن را نشد گلشن کسی را

چو چاره نیسب ز افتادن کسی را

بدین دریا درافتادن بسی را

چگویم زانکه من دیدم بسی را

که بازی نیست با دولت کسی را

اگرچه در جهان دیدم بسی را

ندیدم هیچ اهلیت کسی را

قضا رفتست اینجا هر کسی را

فتاده سیر آن اینجا بسی را

زدی آتش به جان چون من خسی را

نسوزد کس بدینسان بی کسی را

دانم که ز عاشقان بسی را

دیدی، دیدی چو خود کسی را

دیدیدیم ز یاران وفادار بسی را

لیکن چو سگان تو ندیدیم کسی را

قطع هوس و ترک هوی کن، که درین راه

چندان اثری نیست هوی و هوسی را

فریاد! که فریاد کشیدیم و ندیدیم

[...]

بلی، این حسن اگر باشد کسی را

اسیر عشق خود بیند بسی را

مشتاق بجانیم مسیحا نفسی را

ای بخت بیا همدم ما ساز کسی را

زان دشمن نزدیک که دورش نتوان کرد

ناچار گزیری نبود همنفسی را

پیداست بر ارباب فراست که ندارد

افشاندن دم فایده، اسب مگسی را

از نالهٔ عاشق چه خبر بوالهوسی را

آری خبر از درد کسی نیست کسی را

هر خیره سری چاشنی درد نداند

از مائدهٔ عشق، چه قسمت مگسی را

زخم دل نالان مرا، چاره محال است

[...]

این است که دل برده و خون کرده بسی را

بسم الله اگر تاب نفس هست کسی را

برد جَوفِ دکان پیشی، پسی را؟

به چنگ آرد تقی خانی کسی را