اگر با منت مهر پیوسته نیست

سرت از سر تیغ من رسته نیست

در چاره بر چاره گر بسته نیست

همه کار با تیغ پیوسته نیست

بسته جز دو چشم تو پیوسته نیست

تو طلب کن زانک این در بسته نیست

هرکه از غیبت زبانش بسته نیست

آن چنان کس از عقوبت رسته نیست

خسته باد آن دل، که از تیر جفایش خسته نیست

رسته باد از غم، دلی کز بند عشقش، رسته نیست

گر دوایی نیست ما را، گو به دردی ده مدد

ما به خار خشک می‌سازیم، اگر گلدسته نیست

آب خوبی و لطافت، تا به جویش می‌رود

[...]

نیست دلی کز غم تو خسته نیست

با سر زلفین تو وابسته نیست

نقش رخت می نرود از خیال

زآنکه غم عشق تو بربسته نیست

پیش رخ خوب تو در بوستان

[...]

کیست که جانش ز غمت خسته نیست

کیست که دل را به رخت بسته نیست

چون قد و بالای تو سروی دگر

بر لب سرچشمه ی جان رسته نیست

نقش رخت می نرود از دلم

[...]

نیست یک شادی که انجامش به غم پیوسته نیست

از لب خندان به جز خون در دهان پسته نیست

یک دل آسوده نتوان یافت در زیر فلک

در بساط آسیا یک دانه نشکسته نیست

در رحم اطفال از تحصیل روزی فارغند

[...]

راحت‌ کجاست گر دلت‌ از خویش رسته نیست

درآتش است نعل سپندی‌که جسته نیست

جز وحشت از متاع جهان برنداشتیم

بر ما مبند تهمت باری ‌که بسته نیست

دیوانهٔ تصرف دشت محبتم

[...]

رو بر آن در کن که هرگز بسته نیست

خسته آنجا شو که آنجا خسته نیست