دو تن را بدین مرز مهتر کند

چو خورشید را بر سر افسر کند

اگر با تو او را برابر کند

تو را بر سر سرکش افسر کند

سزد ار چه او نیز تکبر کند

که شه نیکویی با کسندر کند

به فرزند ازین گونه مادر کند

کش آرایش زر و زیور کند

یکی را به گوهر توانگر کند

یکی را تن از تیغ بی سر کند

ز باران صدف پر ز گوهر کند

چنان کز نی سبز شکّر کند

به هر خانه ای ده ده اندر کند

برایشان بسی زرّ و گوهر کند

که داننده ز آن کار دفتر کند

که بنده بدین مایه لشکر کند

بر مه از عنبر معشوق من چنبر کند

هیچ کس دیدی که بر مه چنبر از عنبر کند

گه ز مشک سوده نقش آرد همی بر آفتاب

گه عبیر بیخته بر لالهٔ احمر کند

گرد زنگارش پدید آمد ز روی برگ گل

[...]

شاها ، ز زخم تیغ تو گردون حذر کند

در زیر رایت تو ظفر مستقر کند

دستت همان دهد که زمین و زمان دهد

تیغت همان کند که قضا و قدر کند

آن کس که دید لطف نسیم خصال تو

[...]

آن دل که تو سوختی ترا شکر کند

و ان خون که تو ریختی بتو فخر کند

آن دل که تو سوختی ترا شکر کند

و ان خون که تو ریختی بتو فخر کند

آن دل که تو سوختی ترا شکر کند

و ان خون که تو ریختی بتو فخر کند

تهی‌دست که‌‌اندیشهٔ زر کند

تمنای گنجش توانگر کند

اگر کیمیا سنگ را زر کند

نسیم من از خاک عنبر کند

به افسونگری سنگ را زر کند

صدف ریزه را لؤلؤ تر کند

زر آکن که او خاک بر زر کند

خورد خاک و هم خاک بر سر کند

لاغری کامید اهل شرک را لاغر کند

بهر او از شهپر خود نسر طایر پر کند

رهبر احداث شد زان کارها برهم زند

همره تقدیر شد زان حالها دیگر کند

هر کرا تیغی بود برکف حنا برکف کند

[...]

آتش آن هیزم چو خاکستر کند

از میان ققنس بچه سر برکند

جوهر شه را از این ظاهر کند

مظهر شه در جهان حاضر کند