ته که می‌شی به‌مو چاره بیاموج

که این تاریک شوان‌ را چون کرِم روج

گهی واجم که کی این روج آیو

گهی واجم که هرگز وا نه‌ای روج

فلک ثامن است جای بروج

واندر آن هفت را دخول و خروج

از تو میگردد فلک ذات البروج

هم افول از تست ظاهر هم عروج

نه زمان و نه مکان و نه عروج

نه سما ونه نجوم و نه بروج

باز بعضی در نجوم و در بروج

غافلند و فارغ از سیر و عروج

گر خبر خواهی ازین دیگر خروج

سوره بر خوان واسما ذات البروج

یا مراد من برآید زین خروج

یا ز برجی دیگر از ذات البروج

به معراج بخشد فلک را عروج

بلند آسمانیست ذات البروج

نیست راه دخول، غیر فروج

میکند از شروج فضله خروج

شاهباز ذُروهٔ ذات البروج

کرد بر قوسین اَو اَدنی عروج

کرده سنگ‌ و گل‌ ز حد خود خروج

در غمش‌ دارد به‌ دل فکر عروج

این نزول آمد مگر بعد از عروج

صد تبارک زین ورود و زآن خروج

پس اگر رفتند بیرون زآن خروج

بر شما نبود گناهی در فروج

میکنید ادراک آن وقت خروج

گرچه می باشید در محکم بروج

نیست فرقی ، دارد ار فهمی عروج

در میان آن خروج و این خروج

زآنکه دارند استطاعت بر خروج

لیک مایل نیست جانشان بر عروج

درآن خط به مختار اذن خروج

بداده که برگاه بنما عروج

دومین منطقه سپهر بروج

کرده بر چرخ ثابتات عروج