یار ما را به هیچ برنگرفت

وانچه گفتیم هیچ درنگرفت

پردهٔ ما دریده گشت و هنوز

پرده از روی کار برنگرفت

درنیامد ز راه دیده به دل

[...]

کس از رخ چون ماه تو بر برنگرفت

تا صد دامن ز چرخ گوهر نگرفت

ناسوختن از تو طمع خامم بود

تا بنده نسوخت با تو اندر نگرفت

با وی از هیچ لابه در نگرفت

پرده از روی کار بر نگرفت

بی یاد تو نرگس، قدح زر نگرفت

بی نقش تو لاله، رنگ آذر نگرفت

آخر ننشست قدت از پای، چو سرو

تا خوش بتم از دست چو گل بر نگرفت

‌همگنان را به هیچ برنگرفت

‌هر چه گفتند، هیچ درنگرفت

ساقی قدحی که شمعِ دل درنگرفت

تا ز آتش مِی زندگی از سر نگرفت

آه از مِی لعلت که بدین بادهٔ ناب

هر کس که لبی نهاد لب برنگرفت

سرم ز خاک ره آن سرو ناز بر نگرفت

مگر نیاز من خاکسار در نگرفت

گوش دیوانه پند در نگرفت

بیخ ببرید و اره بر نگرفت