چه گوهر چه سخن، دانگی نیرزند

در آن میدان که گردان کینه‌ورزند

سر از کوی نیک اختری برزند

به نیک اختری فال اختر زند

صبح نخستین چو نفس برزند

صبح دوم بانگ بر اختر زند

گر هنری سر ز میان برزند

بی‌هنری دست بدان درزند

گر آتش دل برزند بر مؤمن و کافر زند

صورت همه پران شود گر مرغ معنی پر زند

عالم همه ویران شود جان غرقه طوفان شود

آن گوهری کو آب شد آن آب بر گوهر زند

پیدا شود سر نهان ویران شود نقش جهان

[...]

پر از میوه و سایه‌ور چون رزند

نه چون ما سیه‌کار و ازرق بزند

گرچه هر چه که مردمان ورزند

ز اجنبی وز خویش و از فرزند

پدر ار عیسوی است هم فرزند

از نر و ماده نی همان ورزند

گر برادر بود و گر فرزند

چونکه این عشق را نمی‌ورزند

احمقان کاعتقاد می ورزند

با چنین مردکان همان ارزند

اکثر کودکان چو زین طرزند

در بزرگی ادب کجا ورزند؟

پنجه اگر پنجه بتو در زند

وقت خوشت جمله بهم بر زند

همه مرز ما را به هم برزند

که شداد ازو دست بر سر زند

هر لحظه ابر تند سر از کوه بر زند

سقّاست ابر، دامن از آن در کمر زند

که در باغ چون بید خنجر زند

گل و لاله از خاک سر برزند

عالمی را کین صفت بر سر زند

آتش اندر دین پیغمبر زند

شعر که عیبش ز میان سر زند

همت پاکانش قلم در زند

طمع هر کجا حلقه بر در زند

خرد خیمه زانجا فراتر زند

گر کسی از عشق صورت جان گدازد چون هلال

آفتاب حسن معنی حلقه اش بر در زند

تا تو نگدازی چو زر در بوته عشق مجاز

کی شه عشق حقیقت سکه ات بر زر زند

ترسم در این دلهای شب از سینه آهی سرزند

برقی ز دل بیرون جهد آتش به جایی درزند

از عهده چون آید برون گر بر زمین آمد سری

آن نیمه‌های شب که او با مدعی ساغر زند

کوس نبرد ما مزن اندیشه کن کز خیل ما

[...]