بهار دل افروز پژمرده شد

دلش را غم و رنج بسپرده شد

می آورد چون هرچ بد خورده شد

گسارندهٔ می ورا برده شد

بنالد همی کاین درم خورده شد

بر او مهتر و کهتر آزرده شد

بناکام رزمی گران کرده شد

فراوان کس از اختر آزرده شد

بهانه چه افتاد تا کرده شد

سپهر و ستاره بر آورده شد

همه ساز شهرش نکو کرده شد

برو دست فرمانش گسترده شد

چو تازه گل روز پژمرده شد

چراغ سپهر از پس پرده شد

چو از خوردنی ها بسی خورده شد

دگرگونه خوان ها بگسترده شد

بگفت این و اندر سراپرده شد

ز رنج زمانه دل آزرده شد

دل سلم ز اندوهش آزرده شد

غریوان بسوی سراپرده شد

یا از آهم شمع گردون مرده شد

یا ز شرم دلبرم در پرده شد

روشنائی از جهان در پرده شد

کان چراغ هشت جنت مرده شد

هرکه او در لطف ما پرورده شد

از خیال قهر ما آزرده شد

چون بدان محتاج بودم خورده شد

کار بر پشتی فضلت کرده شد

آتش از گرمی عاشق مرده شد

پس زخجلت همچو یخ افسرده شد

حس که بشنود این سخن افسرده شد

شمع پنج ادراکش از غم مرده شد

گر بحج فرمودیم حج کرده شد

آنچه فرمودی بجای آورده شد

آسمان از آن دو جوهر کرده شد

نور عزّت از یقین چون پرده شد

ای دریغا لقمه‌ای دو خورده شد

جوشش فکرت از آن افسرده شد

از سایه خود میرمد دل کز رقیب آزرده شد

سگ داند از پی سایه را صیدی که پیکان خورده شد

گر کوه بشکافد جگر صاحب نظر یابد ز لعل

کز آه سردم سنگ را خون در جگر افسرده شد

بوی بهار و جام می تنها مرا مفلس نکرد

[...]