سر رشتهٔ خویش گم کردن است

به جیب اندرون مار پروردن است

بلی کار تو بنده پروردن است

مرا کار با بندگی کردن است

جهان در بد و نیک پروردن است

بسی نیک و بد‌هاش در گردن است

فرض حق اول بجای آوردن است

والدین از خویش راضی کردن است

خوردن برای زیستن و ذکر کردن است

تو معتقد که زیستن از بهر خوردن است

سروری سر خاک راهش کردن است

آبرو رو در رهش آوردن است

آن کفایت نی سعایت کردن است

هیمه دوزخ به هم آوردن است

میل لذت‌های عقلی کردن است

رو به دار‌الملک‌ِ عقل آوردن است

زانچه گفتی وقت عذر آوردن است

ورد خود استغفرالله کردن است

شرط طلب ترک دویی کردن است

روی ارادت به یک آوردن است

مرهم تیغ تغافل خون خود را خوردن است

بخیه این زخم، دندان بر جگر افشردن است

باده انگور کافی نیست مخمور مرا

چاره من باغ را بر یکدگر افشردن است

از سبکباری گرانجانان دنیا غافلند

[...]

در بیابانی که خارش تشنه خون خوردن است

پای در دامن کشیدن گل به دامن کردن است

رزق ما چون شبنم از رنگین عذاران چمن

با کمال قرب، دندان بر جگر افشردن است

چون صدف دامن گره کردن به دامان گهر

[...]

از یکی زهر اجتناب آوردن است

باز قصد زهر دیگر کردن است

گفت سر زندگی در مردن است

شمع را صد جلوه از افسردن است

دامنش از دست دادن ، مردن است

چون گل از باد خزان افسردن است

کنون نوبت تار گستردن است

ز بالا سوی زیر نخ بردن است