نه زمین هم دید هرگز گرد تو

گرچه بر سرکرد خاک از درد تو

هرکه را خوش نیست دل در درد تو

خوش مبادش زانک نیست او مرد تو

گفت ای دون همت نامرد تو

سگ نه ای ، گلخن چه خواهی کرد تو

گر جهان با خویش خواهی برد تو

هم جهان نادیده خواهی مرد تو

چون ز هر دو درگذشتی فرد تو

گر زنی باشی تو باشی مرد تو

تا نگردی مرد صاحب درد تو

در صف مردان نباشی مرد تو

تااز آن حکمت نگردی فرد تو

کی شوی در حکمت دین مرد تو

ای شده سر خدا خود ورد تو

جبرئیل از کمترین شاگرد تو

هرچه میخواهی توانی کرد تو

بیش گردان هر دمم این درد تو

درد تو باید دلم را درد تو

لیک نه در خورد من در خورد تو

ور بدو پیوسته خواهی مرد تو

زندگی پیوسته خواهی برد تو

تا کی آخر جمع خواهی کرد تو

جمع چندان کن که خواهی خورد تو

گرچه نیست این پیشکش درخورد تو

می‌کشم پیش تو جان از درد تو

چون نکردی داروی این درد تو

جامه خوابم را مگردان سرد تو

چند خواهی نفس را پرورد تو

صحبت خوکی چه خواهی کرد تو

گر ز دنیا دین نخواهی برد تو

زندگی نادیده خواهی مرد تو

چون کنی در عاقبت آن خُرد تو

از چه باشد عاقبت دست‌برد تو‌؟

چاره می‌جوید پی من درد تو

می‌شنودم دوش آه سرد تو

ز دل‌گرمی است این دل سرد تو

ز صفراست این گون? زرد تو

جان را به درد آورد درد تو

خداگیر گردد هم آورد تو