آمد بر من، که؟ یار، کی؟ وقت سحر

ترسنده، ز که؟ ز خصم، خصمش که؟ پدر

دادمش دو بوسه، بر کجا؟ بر لب تر

لب بُد؟ نه، چه بُد؟ عقیق، چون بُد؟ چو شکر

کسی را که باشد به دل مهر حیدر

شود سرخ رو در دو گیتی به آور

ایا سروبن، در تک و پوی آنم

که: فرغند آسا بپیچم به توبر

نگارینا، شنیدستم که: گاه محنت و راحت

سه پیراهن سلب بوده‌ست یوسف را به عمر اندر

یکی از کید شد پر خون، دوم شد چاک از تهمت

سوم یعقوب را از بوش روشن گشت چشم تر

رخم ماند بدان اول، دلم ماند بدان ثانی

[...]

چنان بار برآورد به خویشتن

که من گویم: خوردست سوسمار

هیچ شادی نیست اندر این جهان

برتر از دیدار روی دوستان

هیچ تلخی نیست بر دل تلخ تر

از فراق دوستان پر هنر

سر فرو بردم میان آبخور

از فرنج منش خشم آمد مگر

دمنه گفت او را: جزین آوا دگر

کار تو نه هست و سهمی بیشتر

پریچهره بتی عیار و دلبر

نگاری سرو قدّ و ماه منظر

سیه چشمی که تا رویش بدیدم

سرشکم خون شده‌ست و بَرّ مشجر

اگر نه دل همی‌خواهی سپردن

[...]

که را رودکی گفته باشد مدیح

امام فنون سخن بود ور

دقیقی مدیح آورد نزد او

چو خرما بود برده سوی هَجَر

چو دانا توانا بد و دادگر

از ایرا نکرد ایچ پنهان هنر

به چشمش همان خاک و هم سیم و زر

کریمی بدو یافته زیب و فر

ز خاور بیاراست تا باختر

پدید آمد از فرّ او کان زر

مگر کز پدر یاد دارد پسر

بگوید تو را یک به یک در به در

به نزد نیا یادگار پدر

نیا پروریده مر او را به بر

به فرمان یزدان پیروزگر

به داد و دهش تنگ بستم کمر

شدند انجمن دیو بسیار مر

که پردخته مانند از او تاج و فرّ

که ما را مکش تا یکی نو هنر

بیاموزی از ما که‌ت آید به بر

جهاندار سی سال از این بیشتر

چه گونه پدید آوریدی هنر

برآمد بر آن تخت فرّخ پدر

به رسم کیان بر سرش تاج زر

به چنگ آمدش چند گونه گهر

چو یاقوت و بیجاده و سیم و زر