ای دیده دل آیت بلا می‌خواند

هشدار که در خونت بسی گرداند

این بار گرش موافقت خواهی کرد

من بیزارم تو دانی و دل داند

هر شب که دلم به حیلها درماند

خواهد که به فال و قرعه حالی داند

صد قرعه سیمین سرشک از چشمم

بر قرعه زرین رخم گرداند

عاشقانش گر یکی و گر صداند

در ره او تشنهٔ خون خوداند

ولیکن کس بخود این ره نداند

که پیر رهبر این ره بداند

کمال عشق بیشک عشق داند

بجز منصور سرّ او نداند

کسی درخواب رفته او چه داند

که او در خواب بود خود بداند

نه آنست این بیان که کس بداند

یقین منصور دیگر کس نداند

ولی باید که بهتر زین نداند

مرا در کشتن خود راز داند

همه درد دلم صورت بداند

که جز صورت کسی دیگرنداند

طریق عشق آنکس باز داند

که نی آغاز و نی انجام داند

زهی آنکس که اینجا حق بداند

بجز رحمت دگر لعنت نداند

تو دانی و کسی اینجا نداند

که همچون تو نمود توبداند

چو منصوری شود تا سرّ بداند

بجز وی هیچ چیزی مینداند

چگویم این بیان هر کس نداند

ولیکن این محقق باز داند

حقیقت سالک این معنی نداند

که تا آخر وصال کل بداند

همه عشقست و راز جمله داند

حقیقت قصّهها مر عشق داند

که باشد عقل تا این سرّ بداند

که عقل اینجا به جز ظاهر نداند

لعل تو طریق مهربانی داند

هر شیوه که در لطف تو دانی داند

زلفین تو هم دلبر و هم دلداریست

هندو دزدی و پاسبانب داند

همچو بحر محیط بی‌حدند

لیک پنهان ز جسم چون سدّند

گویند فلان سلطنتی می‌راند

بهمان بد و نیک ملک نیکو داند

بیهوده به ریش خویشتن می‌خندند

کاین کار کسی دگر همی‌گرداند