از بسکه دو دیده در خیالت دارم

در هرچه نگه کنم تویی پندارم

ترا نز بهر چیزی دوستدارم

که من خود خواسته بسیار دارم

تو بودی دام دار و داس دارم

نهادی داس و دام اندر گذارم

هر گه که ترا بطبع پاک انگارم

بهتر ز جهان و جان پاکت دارم

گر تو بحدیث کس مرا نگذاری

بالله که ترا بجان خود بگذارم

کافرم گر منی آلاله کارم

کافرم گر منی آبش بدارم

کافرم گر منی نامش برم نام

دو صد داغ دل از آلاله دارم

هر بار ز دیده از تو در تیمارم

تا بهره ز دیدار تو چون بردارم

ای یار چو ماه اگر دهی دیدارم

چون چرخ هزار دیده در وی دارم

تا مرا دانشست و دین دارم

دامنش را ز دست نگذارم

خالی‌ست سیه بر آن لبان یارم

مُهری‌ست ز مشک بر شکر، پندارم

گر شاه حبش به جان دهد زنهارم

من بشکنم آن مُهر و شکر بردارم

در دیده نه جز نقش خیالت دارم

هر سو که نگه کنم تویی پندارم

یک باطن پر ز اشتیاقت دارم

پیراهن ماتم فراقت دارم

از بس که درین دیده خیالت دارم

در هر چه نگه کنم تویی پندارم‌

از بس که دو دیده در خیالت دارم

در هر چه نگه کنم تویی پندارم‌

نیست ممکن که تا دمی دارم

سر زلف ز دست بگذارم

تو دانائی که در خاطر چه دارم

بنزدیک تو چون پاسخ گذارم

حقیقت دین زردشتی ندارم

از آن در دین احمد پایدارم

ز جمله فردم و جوهر تو دارم

بجز دیدار تو چیزی ندارم

جلالت یافتم طاقت ندارم

تو گوئی این زمان من پایدارم

چو در عهد تو اینجا پایدارم

شدم تسلیم و اکنون کن به دارم

ندارم هیچ وجمله از تو دارم

چو دارم روی تو من غم ندارم

تو میدانی امید جان چه دارم

که آونگم کنی در عین دارم

تو دارم در جهان و کس ندارم

که عمری سوی دیدت میگذارم