محرم مردی‌ت را کو رستمی‌‌؟

تا ز صد خرمن یکی جو گفتمی

ز دیدار او شادمان گشتمی

به مجلس به یک جای ننشستمی

گر ز خود و عقل خود یکدو نفس رستمی

دست و دل و پای عشق هر دو بهم بستمی

رو بخدا کردمی دل بخدا دادمی

رسته ز کون و مکان نیستمی هستمی

پی بازل بردمی آب بقا خوردمی

[...]

ساقی، به صفای طینت می

بزدا غم دل، به همّت می