بدو گفت سیندخت بنمایی‌ام

دل بسته ز اندیشه بگشایی‌ام

دان که من کس نیم گدایی ام

سست عقل و ضعیف رایی ام

نبری گمان فسردگی به غبار بی‌سروپایی‌ام

که به چرخ می‌فکند نفس چو سحر زمین هوایی‌ام

ز تعلقم ندهی نشان که گذشته‌ام من از این و آن

به خیال سلسلهٔ جهان گرهی نخورده رسایی‌ام

به دماغ موج گهر زدم ز جنون نشئهٔ عاجزی

[...]

بسی داد از غم شکیبایی ام

سترد اشک از پیش بینایی ام