دبیران چو پیوند جان منند

همه پادشا بر نهان منند

همه دام ودد پاسبان منند

مهان جهان کهتران منند

به لهراسب گفت این بتان منند

فروزندهٔ پاک جان منند

گفت پندارم کاین دخترکان زان منند

چون دل و چون جگر و چون تن و چون جان منند

تا بباشند بدین رز در مهمان منند

رز، فردوس منست، ایشان رضوان منند

باز یاران که نایبان منند

همه چون نورِ دیدگان منند

این دوست‌وَشان که دشمن جان منند

در حسرت دانش فراوان منند

دانند هم ایشان که نه مردان منند

این ننگ زنان نه مرد میدان منند

جمله دریاها به فرمان منند

کوهها لرزان ز توفان منند

که امشب همه میهمان منند

زجان و زدل دوستان منند