جز خار نروید ز گلستان دلم

جان دست فروشسته ز درمان دلم

در کسوت یوسفم به ظاهر لیکن

گرگ آبادیست چاه ویران دلم

بگرفت غمت باز گریبان دلم

تا خود چه شود حال پریشان دلم

در کوی تو هر شب به گدایی آمد

گر راه دهی به وصل سلطان دلم

جز لعل لب تو نیست درمان دلم

جز مهر رخ تو نیست در جان دلم

دل وصل تو می خرد به جانی چه کنم

من چون نبرم بگو تو فرمان دلم

بیش از این بی دوست بودن نیست در شان دلم

گر چنین خواهد گذشتن وای بر جان دلم

در کمینگاه محبت خوش تماشایی است های!

دل نگهبان من است و من نگهبان دلم