از دهر جفا پیشه زی که نالم؟

گویم ز که کرده‌است نال نالم؟

با شست و دو سالم خصومت افتاد

از شست و دو گشته است زار حالم

مالی نشناسم ز عمر برتر

[...]

همی گویم چو از عشقش بنالم

مبادا حال او هرگز چو حالم

چرا زشتی کنم زشتی سگالم

که از زشتی بود روزی و بالم

به تنهایی نشسته بر چه حالم

به برف اندر به کام بد سگالم

اگر نالم همی بر داد نالم

که ببریدند شادی را نهالم

به ناله می‌بدانستند حالم

کنون نتوانم از سستی که نالم

به تو نالم بگو یا از تو نالم

که من بی تو به زاری بر چه حالم

همی سخت آیدت کز تو بنالم

بنالم تا شوی آگه ز حالم

اگر نالم همی بر داد نالم

که اینست از جفای دوست حالم

ز کس پرسد که بی او چیست حالم

به دل در، دارد امید وصالم

گه سر از رنج دست می مالم

گه ز درد شکم همی نالم

استر ار هست بدرگ و ظالم

خربه‌ای خواجه از چنین عالم

پل جیحونشان سرِ ظالم

وحش‌گه پایه‌شان دل عالم

جمله درویش را دهم مالم

از چنین دوستی چرا نالم

چون علی هم شجاع و هم عالم

نه چو حجّاج باغی و ظالم

گفته باشد خدای را ظالم

که نباشد به کار در عالم

چون مرغ ضعیف بی پر و بی بالم

افتاده به دام و کس نداند حالم

دردی به دلم سخت پدیدار آمد

امروز من خسته از آن می‌نالم

چون مرغ ضعیف بی پر و بی بالم

افتاده بدام و کس نداند حالم

دردی بدلم سخت پدید آمده است

امروز من خسته از آن مینالم

پذیرفتند چندان ملک و مالم

که باور کردنش آمد محالم

من گر گهرم وگر سفالم

پیرایهٔ توست روی‌مالم