علما جمله هرزه می‌لافند

دین نه بر پای هرکسی بافند

تا صدف را به کارد نشکافند

همچو دریا ز موج کی لافند

اینها که ز نظم و نثرِ خود میلافند

میپنداری که موی میبشکافند

نه از سرِ قدرت است کز جان کندن

هر یک به تکلّف سخنی میبافند

که موج و باد وکشتی درخلافند

در این دریا همه عین گزافند

بگرد کعبهٔ جان در طوافند

چو سیمرغان همه در کوه قافند

حقیقت سالکان اندر طوافند

جمالت را از آن در عشق لافند

این صدر نشینان که در این اطرافند

پیوسته بفّر دولتت میلافند

آن جامه که از بهر رهی فرمودی

امروز هنوز گوئیا می بافند

ای آنکه برت بتان ز خود کم لافند

مانند منت هزار در اوصافند

در کارگه قضا پی خلعت تست

افلاک که نه قماش الوان بافند

به‌ گفتگوی کسان مردمی که می‌لافند

چو خط به معنی خود نارسیده حرافند

مباش غره انصاف کاین نفس‌بافان

به پنبه‌کاری مغز خیال ندافند

توانگری‌که دم از فقر می‌زند غلط است

[...]

هر چند ز کشف خویش لافند

چون من همگی خیال بافند

هر چند ز کشف خویش لافند

چون من همگی خیال بافند