همان بِهْ کآن چه من دیدم به داغت

نسوزم روغن خود در چراغت

اگر طفلم مرا این بس بلاغت

که دادیم از همه عالم فراغت

ازو گر نور نبود در دماغت

ز نادانی خلل گیرد چراغت

سجود خویش کن اندر فراغت

اگرداری چو مردان تو بلاغت

برون کن دیو ابلیس ازدماغت

منوّر کن بنور کل چراغت

در آن دم باشدت ز آندم فراغت

رسانی آب مر سوی دماغت

باد که وزید بر چراغت؟

آه که به سینه کرد داغت؟

به گل چیدن نمی‌آیم به باغت

بهل، کز دور میبینم چراغت

چو شاهی می نهد بر سینه داغت

خوشا درویشی و کنج فراغت

ای باغبان چه حاصل از سرو ناز باغت

شمعی طلب که از وی روشن شود چراغت

ای گل که سوخت عشقت سرتا قدم چو شمعم

جز چشم خود مدیدم جایی برای داغت

در مجمر محبت چون عود سوختم لیک

[...]

بخار آمیز شد پیه دماغت

از آن روشن نمیسوزد چراغت

بودم همه روزه در سراغت

بویی رسدم، مگر ز باغت