بود منصور آنکه سرّ را فاش کرد

نقش بود او خویش را نقّاش کرد

هر که او اسرار حق را فاش کرد

کفر آمد در درون و جاش کرد

مرد سودائی که آن سوداش کرد

از پسش خندید و بس صفراش کرد

هرچه بودش او بکلی فاش کرد

لیک پنهان نقش او نقّاش کرد

سنگ روی خفته را خشخاش کرد

این مثل بر جمله عالم فاش کرد

بگفت این و آهنگ پرخاش کرد

ازین رو به سوی تمرتاش کرد

چو از خشم رخ سوی پرخاش کرد

گذر سوی جنگ تمرتاش کرد

دگر باره رسم کرم فاش کرد

ز گنج نوالش درم پاش کرد

زیب اتراک جهان فخر هنرمندان عصر

آن که چرخ بی‌هنر با بخت او پرخاش کرد

پیری آن غواص بحر حکمت و گنج و هنر

شمه‌ای از موشکافی‌های پنهان فاش کرد

مثقبی باریک‌تر از فکر خود ترتیب داد

[...]

هم نکوهش کرد هم پرخاش کرد

سرزنشها و ملامتهاش کرد

مهر، آن لبهای گوهرپاش کرد

تانیارد سر حق را فاش کرد