چو مردان خویشتن آراسته بود

بدستی دیگر از نوخاسته بود

دیدم گل سرخ سخت پیراسته بود

بلبل به دعای سحرش خواسته بود

بس تازه و دلگشا و آراسته بود

گویی که به روی صبح بر خاسته بود

دوش در خواب جنان دید دو چشم بختم

که دگر گلشن امّید من آراسته بود

از گل و لاله جهان خرّم و آنگه به کنار

دوست بنشسته و دشمن به میان خاسته بود

بدر شد ماه امید من و روشن دل گشت

[...]

امشب مه ده چار بیاراسته بود

نور از رخ تو به عاریت خواسته بود

در باغ گذشته ای همانا تو و سرو

بر عذر قدمهای تو برخاسته بود