چون کُشته ببینی‌ام، دو لب گشته فراز

از جان تهی این قالب فرسوده به آز

بر بالینم نشین و می‌گوی به ناز

«کای من، تو بکشته و پشیمان شده باز»

زندگانی چه کوته و چه دراز

نه به آخر بمرد باید باز؟

هم به چنبر گذار خواهد بود

این رسن را، اگر چه هست دراز

خواهی اندر عنا و شدت زی

[...]

روی به محراب نهادن چه سود؟

دل به بخارا و بتان تراز

ایزد ما وسوسهٔ عاشقی

از تو پذیرد، نپذیرد نماز

زمانه اسب و تو رایض، به رای خویشت تاز

زمانه گوی و تو چوگان به رای خویشت باز

اگرچه چنگ نوازان لطیف دست بوند

فدای دست قلم باد دست چنگ نواز

تویی، که جور و بخیلی به تو گرفت نشیب

[...]

به حقّ آن خمّ زلف، بسان منقار باز

به حق آن روی خوب، کزو گرفتی بَراز

تا جهان بود از سر آدم فراز

کس نبود از راز دانش بی‌نیاز

پدید آمد از دور چیزی دراز

سیه رنگ و تیره تن و تیز تاز

ز مرغان مر آن را که بد نیک تاز

چو باز و چو شاهین گردن فراز

دگر بوی‌های خوش آورد باز

که دارند مردم به بویش نیاز

به شیر آن کسی را که بودی نیاز

بدان خواسته دست بردی فراز

چنین گفت ابلیس نیرنگ‌ساز

که شادان زی ای شاه گردنفراز

سراسر زمانه بدو گشت باز

برآمد بر این روزگار دراز

ز پوشیده‌رویان یکی شهرناز

دگر پاکدامن به نام ارنواز

در ایوان شاهی شبی دیر یاز

به خواب اندرون بود با ارنواز

چنین گفت ضحاک را ارنواز

که شاها چه بودت نگویی به راز

به شاه گرانمایه گفت ارنواز

که بر ما بباید گشادنت راز

بدو دادمت روزگاری دراز

همی پروردیدت به بر بر به ناز

چو بشنید از او این سخن ارنواز

گشاده شدش بر دل پاک راز

فریدون چنین پاسخ آورد باز

که گر چرخ دادم دهد از فراز

بر او خوب رویان گشادند راز

مگر کاژدها را سر آید به گاز