به هر جایی که با گل بود کاریش

برُست آنجایگه از هجر خاریش

مستی او مایهٔ هشیاریش

خفته همه خلق ز بیداریش

تن خاک تو گشت، رحمتی بر خواریش

دل جای تو شد به غم چرا می‌داریش؟

دلبستگییی که با میانت دارم

تا چون کمرت میان تهی نشماریش

داد بسی خادمه دلداریش

کرد درین واقعه غمخواریش

به بود کز سلک دوران داریش

پیش گیری شیوه بیزاریش

در کف از آیین ستمکاریش

هیچ بجز آبله نگذاریش

پدر چون دید شوق و بی قراریش

ز سودای عزیز مصر زاریش

خدای من که نتوان حق گزاریش

به رشوت کی سزد آمرزگاریش

کمر بستی پی بیمارداریش

خلاصی دادی از تیمارخواریش

بشنید چو آن دعا و زاریش

قانون وفا و دوستداریش

بسته کمرم به دوستداریش

بگشاده زبان به غمگساریش

چو بشنید حسن ادب داریش

نکوکاری و نغز گفتاریش

ز دلبر گویم و ناسازگاریش

هم از دل گویم و افغان و زاریش

هان نکنی کز پی بیداریش

لب بگشائی بطلبکاریش

شاه را شفقت فزود از زاریش

وان فراوان زخم های کاریش

اشک خونین شربت بیماریش

شمع بالین آه شب بیداریش

وه چه خوش است گلشن و باد خوش بهاریش

لاله و داغ آتشین، سنبل و بیقراریش

سرو سهی به بوستان یاد قد تو می‌کند

هر نفسی که می‌زند دم ز نوا قناریش

سنبل بی قرار تو می ببرد قرار من

[...]

گل به جیب فاق از گلکاریش

شب ز خوابش ، روز از بیداریش

خلق در فریاد از ناداریش

از تهیدستی ضعیف آزاریش

آنچه نیاری تو نگهداریش

بر دگری بهر چهه بسپاریش