جهانی بران جنگ نظاره بود

که آن اژدها زشت پتیاره بود

درخشنده زرین یکی باره بود

بچرم اندرون زشت پتیاره بود

تخواره که در جنگ غمخواره بود

یلان سینه را زشت پتیاره بود

نه پرخاش بهرام یکباره بود

جهانی بر آن جنگ نظاره بود

ستاره بدان دشت نظاره بود

که این لشکر از جنگ بیچاره بود

سپهر اندر آن جنگ نظاره بود

ستاره شمر سخت بیچاره بود

بسی زشت و بد شکل و پتیاره بود

به دستش یکی تیغ خونخواره بود

نه دز بود کآن چرخ را باره بود

بدو اندورن مرد خونخواره بود

به بندی ببستش که یک پاره بود

نه هرگز گشادنش را چاره بود

مرا رزم با این ستمکاره بود

که بیدادگر بود و خونخواره بود

مهر پیوسته یک سواره بود

ماه باشد که با ستاره بود

کیر خر خلق را مناره بود

فرش دهلیز همچو شاره بود

پیر کز جنبش ستاره بُوَد

گرچه پیرست شیرخواره بُوَد

که این آدمی کش چه پتیاره بود

که از جنگ او خلق بیچاره بود

یکی شهزاده چون مه پارهٔ بود

که مهر از رشک او آوارهٔ بود

بر زمین آن درخت چیست که او

همنژاد سرمناره بود

برو برگش زمرّد و لعل است

مگر اصلش زسنگ خاره بود

بر سر او نشسته مرغی سبز

[...]

عجب عادتی خوی بی‌چاره بود

نه گه‌گاه بودی که همواره بود

دل که نه زعشق پاره پاره بود

دل نگویم که سنگ خاره بود

پیرمردی که از جفای جوان

خون نخورده ست شیرخواره بود

ای که مه با کمال خوبی خویش

[...]

با کسی کو ازین شماره بود

هیچ دانی ترا چه چاره بود؟

گر سینه ما چاک ز نظاره بود

ما را چه غم از طعنه بیکاره بود

تن خانه عاریت بود در بر جان

جان را چه زیان ز جامه گر پاره بود