چو کار آیدم شهریارم تویی

همان از پدر یادگارم تویی

چو فراش ایوان یارم توئی

زمین روب قصر نگارم توئی

بس که در جان فگار و چشم بیدارم تویی

هر که پیدا می شود از دور پندارم تویی

آن که جان می بازد و سر درنمی آری منم

وان که خون می ریزد و سر برنمی آرم تویی

گر تلف شد جان چه باک این بس که جانان منی

[...]

من به پیش خویش می پنداشتم یارم توئی

آزمایش کردمت یارم نیی بارم توئی

کرده ای روز مرا صد باره از شب تیره تر

خود غلط می گفتمت شمع شب تارم توئی

هر چه می خواهی به آزار دل من سعی کن

[...]

بگفتم مگر غمگسارم تویی

پناه از بد روزگارم تویی