خواهی که ترا دولت ابرار رسد

مپسند که از تو بر کس آزار رسد

از مرگ میندیش و غم رزق مخور

کین هر دو به وقت خویش ناچار رسد

جهان فتح من آخر به نوبهار رسد

نهال عیش من آخر به برگ و بار رسد

دلی که کوفته رنج و زخم خورد غم است

به عیش و عشرت بی حد و بی شمار رسد

امید هست کزین پس نوا و واله زیر

[...]

هر بلا کز قضای بد باشد

ببزرگان روزگار رسد

می نبینی که صرصر ار بورزد

چون بر اطراف جویبار رسد

سروهای کهن ز جا بکند

[...]

تا کی رطب لبت باغیار رسد

وز نخل قدت نصیب ما خار رسد

لعل تو که خورد خون من حق منست

روزی برسد که حق بحقدار رسد

تا چند ز تو بر دلم آزار رسد

جور و ستم و طعنه ز اغیار رسد

باری به همین خوشم اگر از سر لطف

گاهی نظرت بر من بیمار رسد

هرگه سخنی برلب اظهار رسد

بی مایه عزیزیش، طلبکار رسد

دزدند ز ما و می فروشند به ما

این راست بود که حق به حق دار رسد

خواهی که ترا رتبهٔ ابرار رسد

مپسند که از تو بر کس آزار رسد

از مرگ میندیش و غم رزق مخور

کاین هر دو به وقت خویش ناچار رسد

خواهی که ترا رتبهٔ ابرار رسد

مپسند که از تو بر کس آزار رسد

خواهی که ترا رتبهٔ ابرار رسد

مپسند که از تو بر کس آزار رسد