باز دارش ز خود پیاده کند

گوشهٔ چشم او گشاده کند

به خوشامد زبان گشاده کند

مدد هر ز ره فتاده کند

لب لعلت چو میل باده کند

نشئه باده را زیاده کند

من سگ کوی دلبری که مرا

به کمند وفا قلاده کند

هر که جز کوی دوست قبله ی اوست

[...]

شب پاسی را هر آنکه آماده کند

باید که به جام نیلگون باده کند

تاریخ زه مادر فیروز اینست

گربه به فراش موش سه زاده کند