وفد عمرت چو زی وفات شود

شاه در چارخانه مات شود

چو لب به کوزه نهی کوزه نبات شود

ز کوزه قطره چکد چشمه حیات شود

ز رشک آنکه چرا کوزه لب نهد به لبت

مرا دو دیده ز نم دجله و فرات شود

ازان زلال بقا کآب نیم خورده توست

[...]

از حیات آنچه ترا صرف به طاعات شود

چون رسد وقت، شفیع همه اوقات شود

نظر، ز سیر رخت، چشمه حیات شود

دل، از خیال لبت، شیشه نبات شود

متقوم به عین ذات شود

متجدّد تعیّنات شود